تاریخچه لاتکس

سرخپوستان آمریکای مرکزی و جنوبی از اوایل قرن یازدهم از لاستیک برای پوشاندن پارچه و یا توپ کردن پارچه استفاده می کردند، اما تا قبل از اینکه دانشمند فرانسوی Charles de la Condamine در دهه 1700 میلادی از جنوب امریکا دیدن کند، اولین نمونه ها به اروپا فرستاده شد. در سال 1770 شیمیدان بریتانیایی، Joseph Priestley نام انگلیسی فعلی لاستیک را نامگذاری کرد. نخستین استفاده مدرن از لاستیک در سال 1818 توسط یک دانشجوی پزشکی بریتانیایی به نام James Syme کشف شد.

او برای اولین بار از لاستیک به عنوان پارچه ضد آب در مقابل باران استفاده کرد، فرایندی که در سال 1823 توسط Charles Macintosh ثبت شد. Thomas Hancock روش هایی را برای کار مکانیکی لاستیک به منظور شکل پذیری آن انجام داد و در سال 1820 اولین کارخانه لاستیک انگلستان را بنا نهاد. همچنین Michael Faraday در این دوره متوجه شد که لاستیک طبیعی از واحدهای ترکیب شیمیایی به نام ایزوپرن تشکیل شده است. در اواسط قرن نوزدهم، Charles Goodyear ولکانیزاسیون را کشف کرد، فرایندی که طی آن الاستیسیته لاستیک در اثر تغییرات دما حفظ می شود. این فرآیند گرمایش لاستیک با گوگرد صورت می گیرد که سبب ایجاد اتصال عرضی، کاهش لایه برداری و حساسیت به گرما و سرما می شود. در سال 1882، John Boyd Dunlop ایرلندی، حق ثبت اختراع برای تایر پنوماتیک خود را گرفت. همزمان با تقاضا برای لاستیک، محصولات لاستیک طبیعی شروع به افت کرد، بریتانیا محصولات پلاستیکی عظیم در سنگاپور، مالزی، و سیلان (سریلانکا) کشت کرد .

دانه ها از برزیل گرفته شده و ابتدا در انگلستان جوانه زده و سپس به این کشورها حمل می شدند. امروزه تمام لاستیک های طبیعی تولید شده در آسیا از درختانی که از دانه های برزیلی هستند، بوجود می آیند.

در اوایل دهه 1900، کشورهای مختلف به دنبال راه هایی برای بهبود ترکیبات لاستیک و توسعه مواد مصنوعی بودند. در سال 1910، سدیم به عنوان کاتالیزور پلیمریزاسیون شناخته شد. هنگامی که آلمانی ها در خلال جنگ جهانی اول از مواد لاستیکی طبیعی تحریم شدند، آنها از این کشف برای ساخت حدود 2500 تن (2،540 تن متریک) لاستیک ساخته شده از دی متیل بوتادین استفاده کردند.

در طول جنگ جهانی دوم، ژاپن کنترل عمده منابع طبیعی لاستیک در آسیا را به دست گرفت. در پاسخ، صنایع لاستیکی مصنوعی ایالات متحده در سال 1944 تولید خود را با میزان حیرت آور 10.000% ، از 7.967 تن (8.130 تن متریک) در سال 1941 به بیش از 984.000 تن (1 میلیون تن متریک) در سال 1944 رساند. در خلال جنگ، سایر کشورها کارخانه های لاستیک مصنوعی خود را برای جلوگیری از نیازمندی به تکیه بر منابع لاستیکی خارجی توسعه دادند. بهبود لاستیک مصنوعی ادامه یافت، علاوه بر این، درختان هیبرید با عملکرد بالاتر تولید شدند که دو برابر مقادیر معمول لاتکس طبیعی تولید می کردند. در سال 1971 یک محرک درخت ایجاد شد که تولید لاتکس را به طور متوسط 30٪ افزایش داده و هیچ آسیبی به درختان نمی زد.